Oι προτάσεις σου, όπως πάντα αγαπητέ Χάρη, είναι σωστές, καθώς στηρίζονται στον ορθολογισμό.
Ωστόσο κινούνται μέσα στα πλαίσια της συγκεκριμένης εργασιακής λογικής που ισχύει σήμερα και που η κρίση την ανέδειξε ως προβληματική. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι το ασφαλιστικό ως έχει επιδέχεται βελτίωση, άλλα μόνο κατάργηση και εξ' αρχής νέο "στησιμο".

Γνώμη μου είναι ότι πρέπει να υπολογιστεί με όρους πραγματικών αξιών το ελάχιστο ατομικό κόστος διαβίωσης που θα ορίσει τον ελάχιστο μισθό. Με βάση αυτήν την θεσμοθέτηση θα επανακαθορισθούν τιμές προιόντων και υπηρεσιών, με βάση το κόστος εργασίας, το κόστος της φορολογίας και το εύλογο κέρδος των επιχειρήσεων.

Απλές πράξεις χρειάζονται. Ένας νέος Έλληνας χρειάζεται κατά ελάχιστον:
300 ευρώ ενοίκιο για ένα αξιοπρεπές σπιτάκι (δεν ειναι δεδομένο ότι διαθέτει δικό του)
100 ευρώ για λογαριασμούς κοινής ωφέλειας και λοιπές πάγιες ανάγκες
300 ευρώ ατομικά έξοδα (διατροφή, διασκέδαση, ένδυση)
100 ευρώ βενζίνη (για μηχανάκι ή μικρό αυτοκίνητο).

Επομένως πρέπει να διαθέτει τουλαχιστον 800 ευρώ για να ζήσει χωρίς να επιβαρύνει το κοινωνικό σύνολο.
Αν θέλει να προοδεύει σταδιακά είναι εύλογο να επιδιώκει να αποταμιεύει και 200 ευρώ μηνιαίως, ώστε να είναι έτοιμος για δυσχερείς οικονομικά περιόδους. Είμαστε στα 1000 ευρώ ήδη.

Επιπλέον, πέραν της φορολογίας μέσω ΦΠΑ που εμπεριέχεται στα παραπάνω ποσά, θεωρώ μέγιστο λογικό ποσοστό φορολογίας εισοδήματος το 10% (σχηματικά 23% ΦΠΑ και 10% φόρος εισοδήματος) του παραπάνω καθαρού εισοδήματος, άρα πάμε στα 1100 ευρώ έσοδα προ φόρων.
Στη δική μου λογική το 10%, συν το 23% του ΦΠΑ είναι απολύτως ικανό να χρηματοδοτήσει το κράτος για να ικανοποιεί τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου, υγεία, παιδεία, δημόσια έργα κλπ. Δεν είναι για μένα ευδιάκριτη η διαφορά φόρου εισοδήματος και εργασιακής εισφοράς. Η παραπάνω φορολογία είναι υπεραρκετή για την απόλυτη κατάργηση των εισφορών.

Επομένως, 1100 ευρώ θα έπρεπε να είναι ο ελάχιστος δυνατός μισθός. Έστω 1050 ευρώ, όπως λένε οι οικονομολόγοι, ώστε να δημιουργείται η "ανάγκη" εργασίας και να αποφεύγεται η αεργία.

Η αντίστοιχη ελάχιστη σύνταξη θα έπρεπε να είναι με την ίδια λογική 800 ευρώ, καθώς δεν έχει νόημα να αποταμιεύει ο συνταξιούχος, ούτε έχει νόημα να φορολογείται για εισόδημα που προκύπτει από φόρους των εργαζομένων.

Όλα τα παραπάνω θα έπρεπε να εγγυώνται με νόμους από το κράτος ως τα ελάχιστα δυνατά μεγέθη. Από εκεί και πέρα καθένας, ανάλογα με τις ικανότητες, την τύχη, την προσπάθεια και τελικά το αποτέλεσμα της δουλειας και των επιλογών του θα μπορέσει να βελτιώσει (ή όχι) το βιοτικό του επίπεδο χωρίς ποτε να κινδυνεύει να πέσει κατω από τα ελάχιστα επίπεδα της αξιοπρέπειας.

Ο πολίτης πρέπει επιτέλους να καταλάβει ότι τα "κεκτημένα" του παρελθόντος δεν μπορούν να χρηματοδοτηθούν και να αρκεστεί στα ελάχιστα επίπεδα αξιοπρέπειας. Αυτα πρέπει να τα εγγυάται το κράτος και μονο τότε έχει νόημα να φορολογούμαστε ως συνειδητοί υπήκοοι. Αν δεν μεταφερθεί η ευθύνη στον πολίτη, δεν πρόκειται ποτε να σταματήσει το φαινόμενο των κοινωνικών ομάδων που διαρκώς ζητούν εξαιρέσεις και απαλλαγές εις βάρος των υπολοίπων.

Έτσι, σε μια κοινωνία στην κατάσταση τη σημερινή, δεν δικαιολογείται το εφάπαξ 200.000 ευρώ σε συνταξιούχο της ΔΕΗ να συμβαδίζει με το αδικαιολόγητο τέλος επιτηδεύματος που πληρώνεται ώστε να πληρωθούν μεταξύ άλλων και τετοια κεκτημένα "δικαιώματα".

Η κατάσταση θα αλλάξει μόνο μετά την ολοκληρωτική κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος. Όσο ο συνταξιούχος της ΔΕΗ αρνείται πεισματικά να δεχθεί ότι δεν δικαιούται το ΕΦΑΠΑΞ, σύντομα εκτός αυτού θα χάσει και το διχίλιαρο της μηνιαίας του κύριας σύνταξης.